Henry Wadsworth Longfellow (1807- 1892)
Henry Wadsworth Longfellow (1807- 1892)
Najważniejszy i najbardziej znany członek Brahminów, znienawidzony przez Edgara Alana Poe. Napisał bardzo dużo utworów: wiersze, poematy, elegie – Poe oskarżał go o postawienie na ilość a nie na jakość
1839 – Hyperion: monumentalna powieść, nie za dobrze przyjęta przez krytykę
1842 – The Spanish Student: jego jedyny dramat, o jego popularności świadczy fakt, że został wystawiony do tej pory jedyny raz, w Niemczech.
Napisał wiele tomów poezji np. The Voices of the Night (1839), gdzie pojawil się wiersz:
A Psalm of Life (1838)
“ Not enjoyment, and not sorrow,
Is our destined end of way;
But to act, that each tomarrow
Find us farther than today”
1849 – zbiór wierszy The Seaside and the Fireside, który użyczył nazwy jego grupie poetyckiej.
Pod koniec życia Longfellow pisywał bardzo sentymentalną i nastrojową poezję, ponieważ dwa razy został wdowcem więc miał tendencję do wpadania w dużą melancholię, która odzwierciedlała się w jego wierszach. Bardzo często w swoich późniejszych utworach twierdził, że życie ludzkie jest bezcelowe, a poeta powinien przecież przekazywać sens życia, pod warunkiem, że sam w to wierzy. Poruszał tematy śmierci, upływu czasu, starzenia się – dosyć smutne kwestie. Wiele z jego utworów było tym, co Poe nazywał herezją dydaktyczną.
Longfellow napisał również poemat Ewangelin (a Tale of Acadie ), pomysł na ten utwór podsunął mu Nathaniel Hawthorne. Evangeline była pielęgniarką pracującą w szpitalu w Filadelfii gdzie poznała swojego ukochanego, który oczywiście umiera, a Evangeline znajduje ukojenie w klasztorze.
The Song of Hiawatha – jest to jeden z najbardziej znanych utworów, stanowiący przetworzenie mitu o Prometeuszu. Hiawatha jest w połowie bogiem, w połowie człowiekiem – uczy ludzi różnych pożytecznych rzeczy jak łowiectwa, rolnictwa. Z romans z kobietą z krwi i kości. Upomina Indian aby gościnnie i godnie przyjęli białego człowieka, jeśli kiedykolwiek pojawi się na ich terenach. Ta koncepcja budziła kontrowersje wśród osób walczących o prawa Indian, bo Longfellow dziwnie przemilczał wszystkie krwawe szczegóły stosunków Indian z białymi.
Longfellow napisal również epos historyczny: Chrystus: A Mystery ( The Divine Tragedy, The Golden Legend, The New England Tragedies), powstwawal on w latach 1851-72. Pierwsza część jest poświęcona ukrzyżowaniu, druga z nich dotyczy Europy Średniowiecznej, a trzecia dotyczy prześladowań kwakrów i polowania na czarownice.
dotyczy prześladowań kwakrów i polowania na czarownice.
Filed under: notatki
Bzdura! Longfellow nigdy nie uznał życia ludzkiego za bezcelowe. Późne liryki jeszcze wyraźniej przedstawiają poetę w opozycji do takiego pojmowania świata. Żywot upływa, ale życie wzbiera nowymi falami i uderza.